Efektem zatwierdzenia umowy przelewu jest przejście (przeniesienie) wierzytelności ze zbywcy (dotychczasowego wierzyciela) na nabywcę (nowego wierzyciela). Tranzakcja tego typu, nazywana jest zresztą nie z rzadka w języku potocznym jako „sprzedaż wierzytelności” albo „sprzedaż długu”, jest w swej istocie transakcją rozporządzającą, bliską do umowy zmieniającej własność, czyli prawo do rzeczy (prawo rzeczowe).
Jaki związek się odbywa pomiędzy przelewem (umową przelewu) a tranzakcjami, celującymi w wykreowanie zobowiązania do jego realizacji? Polskie prawo cywilne przyjmuje ze względów praktycznych jako zasadę dla transakcji zobowiązujących do wykonania przelewu, podążając za rozwiązaniami francuskiego Kodeksu Napoleona, wywołanie przez nie skutku zarówno zobowiązującego jak i rozporządzającego. Odbiciem tego jest norma z art. 510 par. 1 kodeksu cywilnego. Przedstawione tam umowy (lista jest otwarta) przenoszą wierzytelność na nabywcę (kupującego, obdarowanego itd.), o ile inaczej nie nakazują nakazy szczególne albo jeżeli inaczej nie postanowiły same strony umowy.
Tak zwana samoistna tranzakcja przelewu jest natomiast unormowana w paragrafie 2 wspomnianego artykułu 510 kodeksu. Gdy przelew ma kształ „wykonawczy” w stosunku do wcześniej podpisanej transakcji (np. umowy sprzedaży wierzytelności przyszłej albo warunkowej) albo do zobowiązań powstałych z innych zdarzeń (np. czyn niedozwolony (art. 415 k.c.), bezpodstawne wzbogacenie (art. 410 k.c.)), kodeks cywilny nadał mu charakter przyczynowy (kauzalny). Kauzalność polega na tym, że przelew jest ważny (przenosi wierzytelność) jeśli istnieje wyżej wypisane wcześniejsze zobowiązanie .
